Η TED είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός αφιερωμένος στη διάδοση και προώθηση ιδεών (Ideas worth spreading). Ξεκίνησε το 1984 με ένα συνέδριο με σκοπό να συναντηθούν άνθρωποι της τεχνολογίας, της ψυχαγωγίας και του σχεδίου. Από εκεί προέρχεται και η ονομασία TED, Technology, Entertainment, Design.
Στο πέρασμα των ετών το πεδίο εφαρμογής έγινε ευρύτερο και καλύπτει πλέον διάφορους χώρους και τομείς, παρουσιάζοντας έτσι πολυεπιστημονικό αλλά πολυπολιτισμικό χαρακτήρα. Μαζί με τα 2 ετήσια παγκόσμια συνέδρια το TED έχει πλέον προχωρήσει στην δημιουργία του πολυβραβευμένου site με τις διακεκριμένες ομιλίες από τις διοργανώσεις, στο Open Translation Project όπου κάθε ομιλία μεταφράζεται σχεδόν σε όλες τις γλώσσες, ώστε καθένας πάνω στο πλανήτη να έχει την δυνατότητα να τις παρακολουθήσει, καθώς και το πρόγραμμα TEDx στα πλαίσια του οποίου αυτόνομες διοργανωτικές επιτροπές οργανώνουν σε τοπικό επίπεδο συνέδρια, μικρότερου βεληνεκούς αλλά με σχεδιασμό όμοιο με το TED.
Από το 2006 οι ομιλίες είναι διαθέσιμες στο διαδίκτυο με άδειες Creative Commons Αναφορά Δημιουργού - Μη εμπορική χρήση - Όχι παράγωγα έργα. Το 2020, πάνω από 3200 ομιλίες είναι διαθέσιμες δωρεάν στο διαδίκτυο. Μέχρι τον Ιανουάριο του 2009 είχαν ειδωθεί από χρήστες 50 εκατομμύρια φορές. Τον Ιούνιο του 2011 είχαν ξεπεράσει τα 500 εκατομμύρια,ενώ στις 13 Νοεμβρίου του 2012 οι θεάσεις των ομιλιών έφτασαν το 1 δισεκατομμύριο.
(πηγές: https://el.wikipedia.org/wiki/TED_, www.ted.com
Ο Javier Montalvo, εθελοντής ESC της ομάδας μας, επέλεξε κάποιες ενδιαφέρουσες ομιλίες για να μοιραστεί μαζί μας.
TEDx talks
https://www.youtube.com/watch?v=g6zBmBUOMhY
Σε αυτή την ομιλία, ο νεαρός Juli Garbulsky μιλά για την εποχή του στο σχολείο,τι θυμάται και τις διάφορες εμπειρίες που έζησε.
Αρχικά, μας μιλάει για την εποχή του στο σχολείο ως κάτι βαρετό και αδιάφορο γι' αυτόν- λέει ότι έμαθε περισσότερα στο σπίτι κάνοντας πειράματα και δοκιμές για πράγματα που του άρεσαν παρά στο σχολείο. Μας μιλάει για τα συναισθήματά του, για το πώς ένιωθε κλεισμένος και δεν είχε την ελευθερία να επιλέξει τι του άρεσε.Μία από τις ιστορίες που διηγείται έχει να κάνει με τα μαθηματικά, για το πώς δεν του άρεσε το μάθημα αλλά παρόλα αυτά λάτρευε τη μαθηματική ολυμπιάδα. Αναφέρει πως του άρεσε να πηγαίνει στην Ολυμπιάδα και να λύνει ασκήσεις αυτού του είδους, και πώς στα κανονικά μαθηματικά αποτύγχανε ή μισούσε να κάνει ασκήσεις για το σπίτι. Ένας από τους προβληματισμούς του είναι ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που προσπαθούν να αλλάξουν το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά ότι οι μεγάλες αλλαγές χρειάζονται πολύ χρόνο, οπότε πρέπει να σκεφτούμε κάτι για τους μαθητές που βρίσκονται τώρα στην τάξη και ότι μια καλή επιλογή θα μπορούσε να είναι να δώσουμε μεγαλύτερη ελευθερία στους μαθητές να επιλέξουν τι θέλουν να μάθουν, τι τους ενδιαφέρει πραγματικά και κυρίως να αλλάξουμε τον τρόπο διδασκαλίας, γιατί πάντα θα θυμόμαστε τους δασκάλους που ξέφυγαν από τα συνηθισμένα και δίδαξαν με έναν πρωτότυπο και διαφορετικό τρόπο.
Δεν θέλω να χάσω την ευκαιρία να αναφερθώ στα σχόλια για το βίντεο, καθώς είδα κάποιους προβληματισμούς που με έκαναν να σκεφτώ και θέλω να τους μοιραστώ, όπως "Για έναν κόσμο στον οποίο το σχολείο θα μας διδάσκει να σκεφτόμαστε και όχι να υπακούμε",
Το μέρος όπου περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας γίνεται αυτό που μισούμε περισσότερο", "Όλοι αλλάζουν ... εκτός από το εκπαιδευτικό σύστημα".
https://www.youtube.com/watch?v=aGiIIGjlHg0
Σε αυτό το βίντεο, ο Tyler Dewitt μας μιλάει για τη ζωή του ως ερευνητής και δάσκαλος και για το πώς η εκπαίδευση μπορεί να αλλάξει με προσπάθεια. Μέσα από τη μνήμη του πατέρα του, μας λέει πώς αποφάσισε να ακολουθήσει το δρόμο του για να γίνει δάσκαλος και πώς στα μισά της διαδρομής αποφάσισε να αλλάξει τον παραδοσιακό τρόπο διδασκαλίας και άρχισε να φτιάχνει βίντεο στο youtube. Μας λέει ότι η υποστήριξη και οι άνθρωποι που παρακολουθούσαν τα βίντεό του στην αρχή ήταν λίγοι, αλλά με την πάροδο του χρόνου άρχισαν να αυξάνονται οι προβολές, μέχρι που έφτασε να έχει εκατομμύρια προβολές στις ομιλίες του. Μετά από αυτό, μας δίνει μια εικόνα για το τι βίωσε με τον πατέρα του και προσθέτει ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι αυτόν, μας λέει πώς είπε στον πατέρα του να φτιάξουν μαζί βίντεο που να εξηγούν τη βιολογία και πώς εκείνος είπε όχι. Για μένα, ο πιο σημαντικός προβληματισμός που μας αφήνει σε όλο το βίντεο είναι ο εξής, υπάρχουν χιλιάδες μαθητές και φοιτητές που δεν μαθαίνουν, είτε γιατί δεν τους αρέσει ο καθηγητής, είτε γιατί είναι δυσνόητος ο τρόπος που το διδάσκονται, οι οποίοι στρέφονται σε βίντεο του youtube ως μέθοδο διδασκαλίας, ή ενίσχυσης του ίδιου, έξω από τα συνηθισμένα, γιατί στο youtube έχεις εκατοντάδες βίντεο για όλα τα θέματα, που εξηγούνται με διαφορετικούς τρόπους από διαφορετικούς καθηγητές. Γι' αυτόν, η αντίληψή του για την εκπαίδευση είναι διαφορετική από την παραδοσιακή, γιατί να πληρώσεις για ένα πανεπιστήμιο, αφού στο youtube έχεις όλο το απαραίτητο υλικό για να περάσεις ένα πτυχίο, γιατί να παρακολουθείς τα μαθήματα ενός καθηγητή που δεν ξέρει να εξηγεί, ή που δεν καταλαβαίνεις όταν το κάνει, αφού υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι στο youtube που το κάνουν καλύτερα;
Μας λέει να φανταστούμε ένα σχολείο όπου μπορούμε να επιλέξουμε εμείς οι ίδιοι τον καθηγητή που θα διδάξει το θέμα και όπου μπορούμε να παρακολουθήσουμε τα μαθήματα όσες φορές θέλουμε στον χρόνο που θέλουμε. Στο τέλος του βίντεο, μας δίνει ένα παρόμοιο παράδειγμα στο οποίο μας εξηγεί μια από τις τρέχουσες δουλειές του, ένα εικονικό εργαστήριο, στο οποίο με ένα ζευγάρι γυαλιά και μερικά χειριστήρια μπορείς να εξασκηθείς όσες φορές θέλεις πριν πας σε ένα πραγματικό. Μας λέει πώς, εκτός του ότι είναι πολύ πιο οικονομικό, είναι πολύ πιο ασφαλές και πιο χρήσιμο από ένα πραγματικό για εξάσκηση. Τέλος, θα ήθελα να πω τη γνώμη μου για το θέμα αυτό, καθώς σπουδάζω σε ένα διαδικτυακό πανεπιστήμιο. Κατά τη γνώμη μου η διαδικτυακή εκπαίδευση έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της, είναι αλήθεια ότι μπορείς να επαναλαμβάνεις τα μαθήματα όσες φορές θέλεις, και παρόλο που αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να επιλέξω καθηγητή, τα μαθήματα είναι συνήθως ξεκάθαρα, αλλά για μένα υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα στην διαδικτυακή εκπαίδευση, η έλλειψη ανθρώπινης επαφής, είναι δύσκολο να πηγαίνεις κάθε μέρα στα μαθήματα στο σπίτι, χωρίς συμμαθητές για να σχετίζεσαι. Για μένα, η τέλεια εκπαίδευση θα ήταν ένας συνδυασμός των 2, από τη μία πλευρά μαθήματα δια ζώσης αλλά με πραγματικές πρακτικές σε ένα εικονικό εργαστήριο, μια κάμερα που να τις καταγράφει για να μπορείς να τις επαναλάβεις και μια δυνατότητα να επιλέξεις τον καθηγητή που ταιριάζει καλύτερα στη μέθοδο μάθησης σου.
https://www.youtube.com/watch?v=nQ9zWnGiXHM
Η Grace Carrasco αναφέρει “Ως μουσικός, δεν θα μπορούσα να παραλείψω την ευκαιρία να μιλήσω γι' αυτή την ομιλία. Πρόκειται για τη μουσική στην εκπαίδευση. Το κύριο θέμα αυτής της ομιλίας είναι να συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε τα τραγούδια ως μέθοδο διδασκαλίας στις ανώτερες τάξεις και όχι μόνο στα δημοτικά σχολεία, καθώς είναι μια πολύ καλή πηγή πληροφοριών.”
Στην αρχή μιλάει για τραγούδια και ρυθμούς που όλοι θυμόμαστε από την παιδική μας ηλικία με τα οποία μάθαμε το αλφάβητο ή τον πίνακα πολλαπλασιασμού και μας θέτει το βασικό ερώτημα της ομιλίας: Γιατί να μην συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε τα τραγούδια για να μάθουμε και άλλα μαθήματα, όπως η βιολογία; Σύμφωνα με την ίδια, η απάντηση είναι ότι όταν μεγαλώνουμε νομίζουμε ότι είμαστε πολύ κουλ για να μαθαίνουμε με τραγούδια και ρυθμούς που είναι εύκολο να θυμόμαστε. Μιλάει για όλα τα οφέλη που μπορεί να έχει η μουσική όχι μόνο για τη μάθηση, αλλά και για τη συγκέντρωση. Για παράδειγμα, ενώ παραδίδετε ένα μάθημα μαθηματικών, μπορείτε να παίζετε μουσική στο παρασκήνιο. Ένα άλλο παράδειγμα που μας δίνει, με το οποίο συμφωνώ απόλυτα, είναι ότι η μουσική δεν παύει να είναι τελικά μαθηματικά. Στο δικό μου παράδειγμα, μπορώ να πω ότι έμαθα να κάνω προσθέσεις χάρη στη μουσική, ήξερα ότι τα καρέ αξίζουν ένα και ότι τα δύο καρέ αξίζουν δύο, το ίδιο με το άσπρο. Όταν αρχίσαμε να κάνουμε πρόσθεση στην τάξη, θυμάμαι πολύ καλά πώς πρόσθετα το μαύρο και το άσπρο αντί για το ένα και το δύο.
Τέλος, μιλάει για το ρυθμό των διαφορετικών γλωσσών και δίνει το παράδειγμα ότι οι Ισπανοί μιλούν με πιο γρήγορο ρυθμό από τους Άγγλους. Συνοψίζοντας, θα ήθελα να πω ότι η ενσωμάτωση της μουσικής στην τάξη, είτε με ενδιαφέροντες ρυθμούς για να μάθουμε πράγματα είτε ως μουσική υπόκρουση, μου φαίνεται πολύ καλή ιδέα για να κάνει τα μαθήματα πιο διασκεδαστικά και υποφερτά, και πιστεύω επίσης ότι θα έκανε πολύ πιο εύκολη την εκμάθηση από μέσα.