ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΩΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, μια ξεχωριστή εμπειρία εθελοντισμού

Ο Javier μοιράζεται τη δική του ιστορία

H «Σχεδία στην πόλη» είναι πιστοποιημένος φορέας φιλοξενίας εθελοντών/ντριών μέσω του προγράμματος "ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΩΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ" (European Solidarity Corps) από το 2020.

Από τον Νοέμβριο υλοποιούμε το project “Art stin poli” και έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε τον Javier Montalvo. Ήρθε στη Θεσσαλονίκη στα τέλη Νοεμβρίου 2021 και θα είναι κοντά μας ως τα τέλη Ιουλίου 2022.

Μοιράζεται μαζί μας τη δική του ιστορία: τι τον κινητοποίησε για να λάβει μέρος στο πρόγραμμα και να προσφέρει εθελοντική εργασία σε μια άλλη χώρα για 8 ολόκληρους μήνες, ποιες είναι οι πρώτες του εντυπώσεις και τι περιμένει από αυτή την εμπειρία.

Το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να συστηθώ. Ονομάζομαι Javier, είμαι 20 ετών, είμαι Ισπανός και αυτή τη στιγμή σπουδάζω για να γίνω δάσκαλος ενώ κάνω τον ευρωπαϊκό μου εθελοντισμό.

Γιατί αποφάσισα να το κάνω; Η απάντηση είναι εύκολη και απλή, λόγω του Covid.

Από την αρχή της καραντίνας ήμουν πολύ ενήμερος και προσεκτικός για την πανδημία, γιατί στον πρώτο εγκλεισμό έχασα τη γιαγιά μου από τον κορωνοϊό, από τότε έχω ακολουθήσει όλους τους κανόνες και τις συστάσεις μέχρι σήμερα. Ένας άλλος βασικός λόγος είναι ότι η χρονιά πριν από την πανδημία ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά για μένα, στην οποία δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου και περνούσα τις μέρες μου άδειες, χωρίς να κάνω τίποτα. Και μεταξύ εκείνης της χρονιάς και της χρονιάς της πανδημίας τρελαινόμουν στο σπίτι, δεν ήθελα να βγω έξω, δεν ήθελα τίποτα.

Η ιδέα να βγω από τη ζώνη άνεσής μου και να ζήσω στο εξωτερικό υπήρχε στο μυαλό μου εδώ και αρκετούς μήνες, αλλά μόλις τον Ιούνιο του 2020 αποφάσισα να το πραγματοποιήσω. Εκείνο το καλοκαίρι είπα στον εαυτό μου ότι αυτό έπρεπε να αλλάξει, έπρεπε να βγω έξω, να γνωρίσω νέους ανθρώπους, να ταξιδέψω, εν ολίγοις, έπρεπε να ζήσω.

Άρχισα να ψάχνω για ευκαιρίες au pair για να ζήσω στο εξωτερικό φροντίζοντας παιδιά, αλλά η τύχη δεν μου χαμογέλασε. Έφτασα σε ένα σημείο που ήμουν πολύ απελπισμένος και ήθελα να τα παρατήσω, αλλά θυμήθηκα ότι κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης μου για να γίνω εμψυχωτής, ο συντονιστής μας με ενημέρωσε για το ευρωπαϊκό πρόγραμμα Erasmus +. Την επόμενη μέρα του μίλησα και με έπεισε απόλυτα. Άρχισα να μπαίνω σε αυτόν τον κόσμο, να αναζητώ ευκαιρίες και να γνωρίζω υπέροχους ανθρώπους από τον οργανισμό μου.

Μια μέρα, σε μια συνάντηση με τον συντονιστή μου, είδα το έργο που πρότεινε ένας ελληνικός σύλλογος και τα μάτια μου φωτίστηκαν, το λάτρεψα, φαινόταν ότι ήταν γραμμένο για μένα. Περιλάμβανε δημιουργικές δραστηριότητες με παιδιά, επισκέψεις  σχολεία και άλλους φορείς. Το μόνο πράγμα που με έκανε να διστάζω ήταν το θέμα της διαμονής στο σπίτι που θα με φιλοξενούσε για την περίοδο αυτή.

Έπρεπε να ζήσω με άλλους 25 ανθρώπους από διαφορετικές χώρες, με διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικά έργα, διαφορετικές ηλικίες και πάνω από όλα έπρεπε να μοιράζομαι ένα δωμάτιο.

Τελικά, αφού το σκέφτηκα, (όχι πολύ γιατί μου άρεσε το πρόγραμμα) αποφάσισα να το κάνω. Έκανα αίτηση, έστειλα το βιογραφικό μου και λίγες μέρες μετά επικοινώνησαν μαζί μου για συνέντευξη. Δεν το πίστευα! Μετά τη συνέντευξη συμφωνήσαμε να μου γράψουν την απάντηση, αλλά εκείνη τη στιγμή όλα άλλαξαν. Ένας από τους παππούδες μου διαγνώστηκε με μετάσταση και το όλο θέμα του εθελοντισμού μπήκε στην άκρη. Ήταν πολύ δύσκολες εβδομάδες για μένα. Θυμάμαι ότι έγραψα ανήσυχα στο συντονιστή μου για να του πω για την κατάστασή μου, ανησυχούσα ότι θα απαντούσαν και δεν θα μπορούσα να πάω, αλλά εκείνος με καθησύχασε. Μέρες αργότερα ο παππούς μου πέθανε, ήταν Δευτέρα, και παρόλο που ήμουν συντετριμμένος, ένιωσα καλά, γιατί μπόρεσε να φύγει περιτριγυρισμένος από την οικογένειά του και μπορέσαμε να τον αποχαιρετήσουμε, μια κατάσταση εντελώς αντίθετη από αυτή που πέρασα με  τη γιαγιά μου κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού.

Την ίδια εβδομάδα, την Παρασκευή, θυμάμαι ότι μίλησα με την κοπέλα μου στο τηλέφωνο και έλαβα ένα email από την ελληνική οργάνωση που ήταν ο συντονιστής φορέας. Εντελώς τρομοκρατημένος το άνοιξα περιμένοντας τα χειρότερα. Όταν είδα ότι με δέχτηκαν θυμάμαι ότι έκλαψα από συγκίνηση, τελικά κάτι καλό γινόταν στη ζωή μου. Δύο εβδομάδες αργότερα και μετά από πολλά χαρτιά βρέθηκα στις πόρτες του αεροπλάνου, πεπεισμένος και έτοιμος να ζήσω την καλύτερη εμπειρία της ζωής μου.

Σήμερα, δύο μήνες μετά την άφιξή μου, τα συναισθήματά μου είναι απόλυτης ευτυχίας. Έχω γνωρίσει φανταστικούς ανθρώπους, είμαι ευχαριστημένος με τη σχέση μαζί τους και ζω σε ένα τρελό σπίτι, αλλά πραγματικά τρελό. Όσο για την πόλη, μπορώ να πω ότι δεν είναι η πιο όμορφη πόλη που έχω δει, αλλά η ατμόσφαιρα είναι απίστευτη, υπάρχουν χίλια πράγματα να κάνεις και πολλοί νέοι. Αγαπώ τον σύλλογό μου, ήρθα να δουλέψω στο έργο των σχολείων. Είχα την ευκαιρία μάλιστα να συμμετέχω σε εκπαιδευτικά προγράμματα που υλοποιήσαμε στη δυτική Θεσσαλονίκη. Σήμερα λόγω του Covid κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα σε αυτές τις δραστηριότητες, οπότε βοηθάω σε άλλα έργα. Ένα από αυτά που μου αρέσουν περισσότερο είναι η ανταλλαγή νέων μεταξύ χωρών με απώτερο στόχο τη δημιουργία ενός ψηφιακού παιχνιδιού.

Οι προσδοκίες μου για αυτούς τους μήνες που απομένουν είναι απλές, να συνεχίσω να απολαμβάνω τον εαυτό μου όπως έκανα μέχρι τώρα, να μπορώ να πηγαίνω στα σχολεία και να κάνω τις δραστηριότητες με τα παιδιά, να μπορώ να συμμετέχω στο πρόγραμμα ανταλλαγής, αφού ένα μέρος είναι να πάω στη Γερμανία και τη Φινλανδία, και θα ήθελα πολύ να επισκεφτώ αυτές τις χώρες και να ταξιδέψω πολύ στην Ελλάδα για να τη γνωρίσω καλά, και φυσικά να μάθω λίγα ελληνικά.

Χαίρομαι που τόλμησα να κάνω το βήμα και τώρα ζω αυτή τη μοναδική εμπειρία!

Javier Montalvo

European Solidarity Corps’ volunteer